Depresyon nedir bilir misiniz?

Bundan 5 sene kadar önceydi,üniversite sınavına hazırlanıyordum.18 yaşındaydım,ilk sene kazanamamıştım üniversiteyi bu 2.di. Hayatımdan memnundum ama,gayet güzeldi o aralar,derslerim çok iyiydi böyle dersnenin en iyi öğrencisi, Türkiye'de dersaneler arası sınavda ilk 100'e falan girmeler,maddi açıdan da bir sıkıntım yoktu hatta ondan önceki senelere bakınca çok iyiydi durumlar o sıra,arkadaşlık falan desen o da fena değildi,ailemle aram iyiydi ne biliyim herşey süperdi,sevgilim yoktu ama zaten öyle bir derdim de yoktu.Bir çocuk vardı bana aşık falan sorunlu bir tipti ama çok da derdim değildi.Ne biliyim iyiydim işte.

Sömestr zamanıydı böyle yılbaşı bayram sonrası falan bir şeylerdi sanırım,ben bir anda yemeden kesildim noluyo lan falan oldum,sonra içimi garip bir his kaplamaya başladı,böyle huzursuzluk gibi ama mutsuzluk değil mide bulantıları baş dönmeleri,böyle neyim var anlamıyordum,bir gece acile gittik ben yere düşünce ama yok mikrobik bir durum değildi bu annem dedi sen çok sıkıldın derslerden İstanbul'a ablana git.Ablam o sıra yalnız yaşıyor Üsküdar'da.Neyse gittim,ablam aldı beni boğaza gittik,alışveriş merkezine falan ama yok anacım o nasıl bir daralma öyle anlatamam,zaman geçmiyor,herşey aşırı sıkıcı,daralıyorum sürekli,gece zar zor uyudum,zar zor da bir şeyler yedim,ertesi gün geçmek bilmiyor ablam hastaneye gitmiş(doktor) yok tüm gün ama ben deliricem evde geçsin bu his geçsin ne bu ne yaa derken attım kendimi sokaklara deli dana gibi dolanıyorum,yahu yok yok hiçbir şey beni kendime getirmiyor.Ablam geldi akşam gene çıktık ettik o zorla bir şeyler yedirdi falan,yattı ama ben sabaha kadar uyumadım bir insan sabaha kadar ayakta durur mu? İşte benim depresyonla ilk gerçek tanışmam o geceydi. Hayatımın en kötü gecesiydi o ne olduğunu anlamadığım bir şey ruhumu hapsetti. Kötü hissetmek değildi bu hiçbir şey hissedememek kafayı yemek gibi,yatmak istemiyordum,kalkmak istemiyor,yemek yemek istemiyor,gülmek istemiyor,ağlamak istemiyor,hiçbir şey istemiyor.Çok korktum.

Depresyonun en zor kısmıdır ilk tanışma, çünkü ne olduğunu anlamazsın,bırak başkalarına anlatmayı kendine bile anlatamazsın.Hiçbir isteğin yoktur ve hiçbir umudun ömür boyu öyle olacaksın sanarsın ve yalvarırsın Allah'a,böyle yaşayacaksam nolur al canımı kurtulayım diye.

Neyse sabah oldu durumu ablama anlattım saat verdi hastaneye gel psikiyatr arkadaşımla görüş dedi.Gittim görüştüm depresyon başlangıcı dedi,bir ton ilaç verdi,uyku ilaçları falan da vardı.Evime döndüm sonra, ailemin yanına bir kaç gün gene uyumadım gene deli gibi durduğum yerde dolandım.Hiçbir şey yiyemedim,portakal suyu içirdi annem vitamin olsun diye kustum,mercimek çorbası yaptı çok seviyorum diye 2. kaşığı ağzıma götürdüğümde kustum.Bir tek kusarken iyi hissediyordum kendimi,sanki o garip his de çıkacaktı içimden sanıyordum.Ama o da o anlık bir şeydi,çıkmıyordu. 10 günüm böyle geçti,sonra bir sabah kendimi iyi hisseder gibi oldum dünyanın en güzel sabahıydı sanki, ilk iş Burger Kinge gittik yemek yedim yarım hamburger 1-2 patates kızartması.Annem o halime şükretti. 10 günde 8 kilo vermiştim 52kilodan 44'e düşmüştüm,bu arada boyum 1.66 .

Bu depresyon yazımın ilki.belki yaşadıklarımın 10da 1ini falan anlatabilmişimdir sadece. Sonrası da kabustu çünkü. İlerleyen yıllarda panik atağa döndü hastalığım.Şu anda iyiyim ama hala ilaç kullanıyorum.