19 Kasım 2011 Cumartesi

Çok yaktım.

Kırgınım. Bu ara çok kırgınım... Çok yanıyor canım. Göz göre göre kendimi acıtıyorum. Biliyorum ki yürüdüğüm bu yol canımı çok yakacak ve sonunda hiçbir yere çıkmayacağım ama gene de gidiyorum. Dikenler her yerimi çizdiler şimdiden. En çok kalbime battılar. Canım çok acıyor. Gözlerim acıyor. Ellerim acıyor. Her yattığımda içimdeki sıkıntıyı yenmeye çalışırken uyuyakalıyorum. İşkence rüyalarımda devam ediyor. Kaçamıyorum. Kaçtıkça daha çok acıtıyor beni. Suçlamaya kalkıyorum birilerini hiçbiri bir şey ifade etmiyor. Sadece kendime sinirleniyorum. Kendimden nefret ediyorum. Hayatımdan çıkarayım kurtulayım diyorum. Kendi kendimi hayatımdan çıkaramıyorum. Kendimden kurtulamıyorum. Bile bile acıtıyorum canımı. ''Yanacağımı bile bile ateşe yürüyorum''

Yanıyorum. Kül olmuyorum. Kül olayım tekrar doğayım diyorum. Bitmiyorum. Yanıklarım acıyor. Hiçbir şey merhem olmuyor. Yaralarım acıya acıya geçiyor ama izleri geçmiyor. Diyorlar ki yanık izi geçmez.

Peki birinizde farkedip çekip çıkarsanız ya beni. Nolur...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder